دسته‌ها
روزنوشته کتاب‌ها

در ستایش ماکیاولی

در باب شهریار اثر تیم فیلیپس
در باب شهریار

ماکیاولی را از مظلوم‌ترین انسان‌های تاریخ می‌دانم. او به عنوان یکی از بدنام‌ترین افراد تاریخ شناخته می‌شود. گناه او هم این بود که بدون آن که تن به رذالت ایده‌الیست‌ها بدهد، هرچه از قوانین حاکم بر اطرافش دیده بود، نوشت و تلاش کرد آن را کمی (فقط کمی) بهتر اجرا کند. اما آن قوانین آنچنان بیرحم بودند که حتی نتوانستند تصویری از خودشان را تحمل کنند و آن را زشت‌ترین نقاشی تاریخ لقب دادند.

هرچند قوانینی که ماکیاولی نوشته بود بارها و بارها استفاده شد. (و بسیار موارد هم به خوبی عمل کرد.) اما کوته نظران به جای آنکه آنرا در زمان و شرایط خودش ببینند، آن را مانند عضوی از بدن ماکیاولی جدا کرده، عینا در زمان خود استفاده کردند. و وقتی دیدند این عضو قطع شده پاسخی برایشان ندارد، آن را نفرین کردند.

در اینجا باید از تیم فیلیپس تشکر کنیم که مدل ذهنی ماکیاولی را عمیقا درک کرده و به جای ترجمه از زبانی به زبان دیگر، آن را از زمانی به زمان دیگر و از مکانی به مکانی دیگر، از حوزه‌ای به حوزه‌ی دیگر منتقل کرده. تیم فیلیپس به ماکیاولی روح دوباره بخشید و او را به قرن ۲۱ آورد. از قلب سیاست به قلب کسب و کار آورد. جان بخشیدن به روح، کم از جان بخشیدن به جسم ندارد.

۳ دیدگاه دربارهٔ «در ستایش ماکیاولی»

معمولا ماکیاولی رو با جمله «هدف وسیله رو توجیه میکنه» میشناسن و به همین خاطر هم از ماکیاولی یه چهره بدنام ساخته شده
حدودا یک سال پیش با هم اتاقی خوابگاهم در طول یک ماه هر شب چند صفحه از «شهریار» رو می خوندیم و من یادداشت برمی داشتم و باید بگم که ذهنیت خودم نسبت به ماکیاولی خیلی تغییر کرد و اتفاقا حالا احساس می کنم سیاستمداری زمان شناس و توانمند بوده

سلام ایمان
آشنایی کمی با ماکیاولی و اندیشه ش دارم و حقیقتا شخصیت مثبتی هم نبود تو ذهن من. چیزی که در موردش گفتی و کتابی که معرفی کردی منو ترغیب کرد در موردش یسشتر بخونم. بابت معرفی این کتاب ازت ممنونم.

سلام پوریا جان
راستش من هم اول خود کتاب شهریار ماکیاولی رو خوندم و اون رو به دید کوتاه مدت متهم می‌کردم.
ولی بعدا که یکم در مورد شرایط اون روز ایتالیا خوندم، دیدم که واقعا همچین نگاهی لازم بوده تا بتونه یه حکومت مقتدر رو شکل بده و بعدا بشه به مسائل بلند مدت‌تر فکر کرد. ما گاهی وقتا یادمون میره که هر راه حلی که داریم، در پاسخ به سوال محیط هست و جواب‌های ما به خودی خودش معنی نداره.
شاید بهتر باشه دستاورد هرکس رو با تغییراتی که در دنیای خودش ایجاد می‌کنه بسنجیم، نه با دنیای خودمون.

پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *